Casanova i Europa XVIII wieku I

Tagi

François Boucher, Francesco Casanova, Francesco Guardi, Gabriel de Saint-Aubin, Giacomo Casanova, Giovanni Antonio Canal, Jean-Antoine Houdon, Jean-Marc Nattier, Johan Zoffany, kostiumologia fashion, malarstwo dekoracyjne, malarstwo painting, Oświecenie enlightenment, rokoko rococo, rysunek drawing, rzemiosło craft, rzeźba sculpture

por. galeria Casanova i Europa XVIII wieku II, galeria Casanova i Europa XVIII wieku III, galeria Casanova i Europa XVIII wieku IV

Casanova: The Seduction of Europe, widok wystawy / exhibition view, Kimbell Art Museum, Fort Worth

Casanova: The Seduction of Europe – 27.08.2017-31.12.2017 – Kimbell Art Museum, Fort Worth

Casanova: The Seduction of Europe – 10.02.2018-28.05.2018 – Legion of Honor, Fine Arts Museums of San Francisco, San Francisco

Casanova’s Europe: Art, Power and Pleasure in the 18th Century – 08.07.2018-08.10.2018 – Museum of Fine Arts, Boston

Brytyjskie malarstwo historyczne – galeria I

Tagi

Allen Jones, Benjamin West, Dexter Dalwood, Edward Poynter, Gavin Hamilton, historyzm historicism, James Barry, Jeremy Deller, Johan Zoffany, John Everett Millais, John Minton, John Singleton Copley, Joshua Reynolds, klasycyzm classicism, malarstwo painting, Oświecenie enlightenment, Philip James De Loutherbourg, Richard Hamilton, William Frederick Yeames, XIX 19th Century, XX 20th Century

por. galeria Brytyjskie malarstwo historyczne IIFighting History, widok wystawy / exhibition view, Tate Britain, Londyn / London, foto: artdone

Fighting History – 09.06.2015-13.09.2015 – Tate Britain, Londyn

Od Leonarda do Rafaela – wystawy 2012

Tagi

Albrecht Dürer, Cornelis Bega, Johan Zoffany, Leonardo da Vinci, Rafael Santi Raphael, Tycjan Titian, zima winter

por. galeria Wystawy 2012

Rok 2012 minął, czas na podsumowania. Blog miał być o sztuce, a wyszedł o wystawach. Skoro tak, to i podsumowanie 2012 roku będzie wystawowe. Jakie przyjąć kryteria? Wystaw poświęconych sztuce jest bez liku i trudno je porównywać. Jednak trzeba próbować. To może sztuka dawna – od starożytności po XVIII wiek. Porównanie będzie subiektywne, ale w formie listy dziesięciu najlepszych wystaw. Oczywiście lista mogłaby wyglądać zupełnie inaczej. Wystawy duże i małe, słynne dzieła i wielkie nazwiska, wystawy problemowe i monograficzne – wszystkie mogą trafić na bloga. Prezentuję na nim wystawy, które widziałem, które zobaczę i te które chciałbym zobaczyć. Można je pokazywać, o wszystkich można pisać, ale oceniać tylko te, które się widziało. To podstawowe kryterium. Poniżej wystawy sztuki dawnej, które obejrzałem w zeszłym roku i uznałem za najciekawsze:

10. Zacznijmy od czegoś efektownego – w 2012 roku jeden z najsłynniejszych obrazów świata obchodził swoje 500 urodziny. Rocznica powstania Madonny Sykstyńskiej została uczczona wielką wystawą przez Galerię Drezdeńską, w której dzieło znajduje się od XVIII wieku (por. galeria Madonna Sykstyńska i jej historia). Było o powstaniu arcydzieła, jego przybyciu do Drezna, zawrotnej karierze w XIX i późniejszych perypetiach. Nie zabrakło też wątku słynnych cherubinów, które zawojowały masową wyobraźnię w XX wieku. Szkoda tylko, że bardzo ciekawy katalog wydany został wyłącznie po niemiecku.

9. Okazuje się, że wystawa poświęcona jednemu dziełu nie musi być wielka i złożona. Na niewielkiej przestrzeni i sięgając po własne (oraz okoliczne) zbiory można dużo pokazać i powiedzieć. Tak się stało w Londynie, w którym konserwowana była „Ucieczka do Egiptu” Tycjana ze zbiorów petersburskich. Obraz wczesny, ale imponujący nie tylko swoimi wymiarami, a do tej pory za mało doceniony (por. post Pierwsze arcydzieło Tycjana oraz galeria Wokół pierwszego arcydzieła Tycjana). Towarzyszące wydawnictwo niewielkie, ale i wystawa kameralne. Zazwyczaj wymagam porządnego katalogu – tym razem odpuszczę, bo książeczka „Tycjan. Nowe spojrzenie na naturę” jest godna polecania każdemu.

8. Na liście nie może zabraknąć starożytności. Mógłbym znów wybrać wystawę przyciągającą jednym arcydziełem, czyli trwającą w Berlinie wystawę z okazji setnej rocznicy odnalezienia głowy Nefretete (por. post Sto lat królowej oraz galeria Sto lat królowej). Niezwykle starannie przygotowana była też inna berlińska wystawa poświęcona bardzo ważnemu tematowi związków sportu, kultury i sztuki w starożytnej Grecji (por. galeria Olimpijskie mity w Berlinie). Jednak na miejscu ósmym mojej listy wystawa Narodowego Muzeum Archeologicznego w Atenach ze zbiorów własnych i to trwająca tak długo, że można pomylić z ekspozycją stałą (por. galeria Skarby Antykithiry). Dlaczego trafia na listę przy tak silnej konkurencji? Wcale nie dlatego, że słynne podwodne znalezisko z wraku statku odkrytego w okolicach wyspy Antykithiry zostało po raz pierwszy zaprezentowane prawie w całości. Ekspozycja jest po prostu bardzo dobra (wystawa trwa do kwietnia tego roku). Klimatyczna i tajemnicza scenografia buduje nastrój podwodnego świata. Układ ekspozycji jest jasny i klarowny, można się wiele dowiedzieć już na samej wystawie, bez potrzeby sięgania do katalogu (wydanego po grecku i angielsku). Wystawa ma świetną dramaturgię – na początku imponujący brązowy posąg młodzieńca, a finałem jest słynny „pierwszy komputer” odnaleziony we wraku.

7. Na liście nie może zabraknąć wystawy monograficznej. Nadal warto prezentować twórczość jednego artysty. W próbach ujęcia całości dominują artyści mniej znani lub zapomniani, a warci przypomnienia. Chętnych na to miejsce na liście było dwóch. Niestety wystawę Cornelisa Begi oglądałem w Berlinie i delikatnie mówiąc ekspozycja w podziemiach galerii studyjnej na Kulturforum mnie nie zachwyciła, choć artysta bardzo ciekawy (por. galeria Cornelis Bega przypomniany). Dlatego na miejscy siódmym Johan Zoffany obejrzany w Królewskiej Akademii w Londynie (por. galeria Johan Zoffany – obserwator społeczeństwa). Też wciśnięty w ciasne wnętrza Galerii Sacklerów w Burlington House, ale ciekawa twórczość i przede wszystkim zachęcająca i porządna jej prezentacja zasługują na wyróżnienie.

6. Czasami bohaterem wystawy może być nie artysta, ale jego mecenas. Miejsce szóste dla wiedeńskiej Albertiny za wystawę zatytułowaną „Cesarz Maksymilian I i sztuka czasów Dürera” (por. galeria Cesarz Maksymilian I i jego artyści).

5. Do pierwszej piątki wchodzi wystawa niewielka, kameralna, ale niezwykle ciekawa. Galeria Dulwich zaprezentowała najmniej znany okres w twórczości Antona van Dycka, czyli z czasu pobytu na Sycylii (por. galeria Van Dyck i zaraza). To prawie początek jego drogi artystycznej i być może dlatego tak interesująco było mu się przyjrzeć przez szkło powiększające. Niewiele dzieł, które przyjechały ze różnych zakątków świata opowiedziało fascynująca historię. Śmiertelna zaraza, nowe pomysły ikonografii barokowej, a w tle spotkanie z wielką damą renesansu Sofonisbą Anguissolą – materiał na książkę sensacyjną murowany. Zawsze można sięgnąć do wzorowo opracowanego katalogu.

4. Niezwykle efektowne potrafią być wystawy o kluczu ikonograficznym, dlatego wysokie miejsce przed podium i godna reprezentacja takiego typu. Temat? Zima obejrzana zeszłej zimy w Wiedniu (por. galeria Zimowe opowieści I oraz galeria Zimowe opowieści II). Wciśnięte to wszystko było i poupychane w salach ekspozycyjnych Muzeum Historii Sztuki, ale to nic. Taki zestaw dzieł, przede wszystkim malarstwa, to marzenie. Jednym słowem wystawowy fajerwerk dla każdego. Tylko czemu świetny katalog wyłącznie po niemiecku?

3. Jeszcze jedna wystawa tematyczna, tym razem restrykcyjnie zawężona i wydawać by się mogło, że dla specjalistów. Bajeczna prezentacja włoskiego portretu z XV wieku – malarstwo, rzeźba, rysunki, medale (por. galeria Twarze Quattrocenta w Berlinie i Nowym Jorku, galeria Twarze Quattrocenta II oraz galeria Twarze Quattrocenta III). Taką wystawę przygotowuje się latami. Układ ekspozycji ośrodkami artystycznymi odrobinę rozczarowujący, ale być może najlepiej dochodzi się do celu najprostszą drogą. Wystawa była w Berlinie jeszcze w 2011 roku, ale jej amerykańska edycja miała miejsce na początku 2012 roku, więc może trafić na naszą listę. Również za katalog nie tylko z esejami, ale też bardzo wnikliwymi notami o dziełach. A jakie tam były dzieła…

2. Srebrny medal dla prezentacji wczesnej twórczości Albrechta Dürera w Norymberdze (por. galeria (Wczesny) Albrecht Dürer w Norymberdze). Trudno się robi wystawy słynnych artystów, a szczególnie tak wszechstronnych jak Dürer. Jednak badania trwają, a publiczność kocha wystawy. Mniej o wpływach włoskich, więcej uwag o rodzimych inspiracjach w kształtowaniu się osobowości niemieckiego mistrza. Efektowna ekspozycja, logiczny układ, który udatnie oddawał nowe koncepcje specjalistów. Tylko gdzie w katalogu podziały się noty o dziełach? Trzeba było wydać w dwóch tomach.

1. Na szczycie listy wystawa, która trwała na przełomie 2011/2012 roku, którą miałem okazję obejrzeć dzień po otwarciu i która rozpoczęła tego bloga. Leonardo da Vinci w Galerii Narodowej w Londynie (por. galeria (Wyjątkowy) Leonardo w Londynie). Wystawa, która przeszła oczekiwania organizatorów, bo na początku nie wierzyli, że można ją zorganizować. Dlaczego? Wystawa, która pokazała Leonarda jako… malarza. Po raz pierwszy i prawdopodobnie ostatni. Bo takie wystawy się nie zdarzają. Nie mówię, że nie ma wystaw Leonarda. W zeszłym roku Luwr próbował stawać w szranki z National Gallery (por. galeria Wokół Św. Anny Leonarda) z okazji konserwacji swojego arcydzieła – „Świętej Anny Samotrzeć„. Mimo rozmachu była to wystawa wokół jednego obrazu. Latem w Londynie była następna świetna prezentacja (por. galeria Anatomia Leonarda da Vinci) – rysunków anatomicznych ze zbiorów Elżbiety II. Jednak jeśli się chce pokazać Leonarda jako malarza trzeba pokazać jego… obrazy. A to wydawało się niemożliwe. Cud w świecie wystawowym miał miejsce rok temu w stolicy Wielkiej Brytanii. Nie muszę dodawać, że wszystko było doskonałe – koncepcja, scenografia, katalog.

Johan Zoffany – obserwator społeczeństwa – galeria

Tagi

David Garrick, grafika prints, Indie, Johan Zoffany, klasycyzm classicism, malarstwo painting, orientalizm orientalism, Oświecenie enlightenment, rysunek drawing, teatr theater, XVIII 18th Century

por. post Londyńskie porównania

 

Johan Zoffany RA: Society Observed – 27.10.2011-12.02.2012 – Yale Center for British Art, New Haven

Johan Zoffany RA: Society Observed – 10.03.2012-10.06.2012 – The Royal Academy of Arts, Londyn

Johan Zoffany – obserwator społeczeństwa – plakat

Tagi

Johan Zoffany, Oświecenie enlightenment, XVIII 18th Century

por. galeria Johan Zoffany – obserwator społeczeństwa

Johan Zoffany RA: Society Observed – 27.10.2011-12.02.2012 – Yale Center for British Art, New Haven

Johan Zoffany RA: Society Observed – 10.03.2012-10.06.2012 – The Royal Academy of Arts, Londyn

Londyńskie porównania

Tagi

abstrakcja abstraction, akt nude, Alighiero Boetti, Anton van Dyck, awangarda avant-garde, barok baroque, Ben Nicholson, Claude Lorrain, Damien Hirst, David Hockney, design, Duncan Grant, Francis Bacon, Graham Sutherland, Henry Moore, Johan Zoffany, kubizm cubism, Lucian Freud, Pablo Picasso, pejzaż landscape, Peter Paul Rubens, Piet Mondrian, portret portrait, romantyzm romanticism, teatr theater, William Turner, Wyndham Lewis, XIX 19th Century, XVIII 18th Century, XX 20th Century, XXI 21st Century, Yayoi Kusama

(por. galeria Wiosenny Londyn)

W Londynie czuje się już nastrój nadchodzącej olimpiady, przynajmniej jeśli chodzi o wystawy. Większość z nich do igrzysk nie dotrwa, ale atmosfera rywalizacji już się w powietrzu unosi. W zawodach sportowych liczy się szlachetna walka, ale najlepiej, aby nasi wygrywali. Czasami zrobimy ukłon w stronę gości. W przedolimpijskim Londynie dominują ekspozycje poświęcone sztuce brytyjskiej, koncepcje kilku z nich oparte zostały na porównaniach. Tak jest w przypadku wystawy w Instytucie Courtaulda, która przypomina, że uciekający przed wojną w 1938 roku do Stanów Zjednoczonych Piet Mondrian na jakiś czas zamieszkał w Anglii. Zachęcił go do tego inny awangardowy twórca – Ben Nicholson. Obaj artyści przez jakiś czas pracowali patrząc sobie (przyjaźnie) na ręce. Galeria Courtaulda ma być może mało przestrzeni, ale wynagradza to najwyższą jakością prac sprowadzanych na wystawy z najlepszych światowych kolekcji. Tak jest i tym razem – wystawa to spotkanie abstrakcji na najwyższym poziomie. Mamy też możliwość wniknięcia w bardziej osobiste relacje pomiędzy ich twórcami. Pablo Picasso abstrakcji nigdy nie malował, ale bez niego dzieje sztuki nieprzedstawiającej potoczyły by się inaczej. W Anglii był dwukrotnie, co przy jego awersji do podróżowania zasługuje na uwagę. Tate Britain proponuje porównanie jego prac z artystami brytyjskiego modernizmu. Obok Pabla Picassa prezentowani są Duncan Grant, Wyndham Lewis, Ben Nicholson, Henry Moore, Francis Bacon, Graham Sutherland oraz David Hockney. Dzieła Picassa pochodzą w dużej części z rodzimych kolekcji i dają świetną możliwość prześledzenia ich recepcji na brytyjskim gruncie. Picasso to zawsze dobry pomysł na wystawę, szczególnie jeśli ma się dobrą koncepcję. W Anglii zawsze dobrze sprawdzi się William Turner. Przecież Galeria Narodowa musi odpocząć po sukcesie wystawy Leonarda da Vinci (por.  galeria (Wyjątkowy) Leonardo w Londynie). Turner gwarantuje, że nie będzie to odpoczynek frekwencyjny. Szczególnie jeśli National Gallery zestawia jego prace z dziełami Claude’a Lorraine’a, których w Anglii przecież nie brakuje (por. wpis Turner w świetle Claude’a). Ogromny wpływ jaki wywarł na Turnera ten francuski malarz działający w Rzymie jest oczywisty. Jednak co innego wiedzieć, a co innego zobaczyć. Przy okazji, w kontraście do tradycji klasycznego krajobrazu reprezentowanego przez Lorraine’a, obserwujemy narodziny nowoczesnego pejzażu. A i tak najważniejsze na tej wystawie jest światło.

Claude Lorrain okazuje się ważny również dla współczesnego, brytyjskiego pejzażysty. Widać to w jednej z sal aktualnej wystawy Davida Hockney’a. Wielkie przestrzenie Royal Academy wypełnione są ogromnymi, pełnymi kolorów kompozycjami. Wystawa poświęcona jest wyłącznie krajobrazom, większość z nich powstała po 2004 roku. Jest też miejsce na prześledzenie genezy tego tematu u Hockneya, czyli panoramy 50 lat jego twórczości. Przecież jeden z najsłynniejszych jego obrazów – „A Bigger Splash” z 1967 roku – jest właśnie pejzażem. Akurat tego obrazu teraz w Londynie nie ma, ponieważ jest w Berlinie na wystawie prezentującej powojenną sztukę Los Angeles. David Hockney osiągnął sukces już w czasach studenckich i bardzo szybko opuścił Wielką Brytanię przenosząc się do Kalifornii. Wystawa w Akademii Królewskiej, w której pełne członkowstwo ma od 1991 roku, jest więc też powrotem do ojczyzny i to poprzez najbardziej angielski z tematów. W dużo mniejszych salach na piętrze, Royal Academy prezentuje innego swojego członka, tym razem z początków swojego istnienia. Johan Zoffany urodził się w Niemczech, uczył w Italii, ale bardzo szybko osiadł w Anglii. Osiągnął tu sukces, co potwierdzają zamówienia królewskie, jednak nigdy nie udało mu się zdobyć pełnej akceptacji. Wystawa przygotowana została we współpracy z Yale Center for British Art i pokazana wcześniej w New Haven. W Londynie zaprezentowano ponad 100 prac (w tym ponad 60 obrazów olejnych, wiele mało znanych dzieł z kolekcji prywatnych), które po 200 latach od śmierci artysty pokazują różnorodność jego twórczości oraz jej znaczenie dla sztuki XVIII wieku. Do tej pory Zoffany znany był głównie z kilku obrazów – m.in. z przedstawienia florenckiej Trybuny. Aktualna wystawa przyczyni się do jego akceptacji oraz lepszego poznania tego niedocenianego malarza. Czasami pełne uznanie przychodzi długo po śmierci, jak to pokazuje przykład Zoffanego, ale na szczęście nie jest to regułą. Lucien Freud jest artystą znanym i lubianym, co potwierdza frekwencja na wystawie w Narodowej Galerii Portretu (por. galeria Lucian Freud post mortem). Wystawa przygotowywana była razem z malarzem, który zmarł w 2011 roku i nie zobaczył końcowego efektu tych starań. Boleśnie przypomina o stracie ostatni jego obraz, niedokończony „Portrait of the Hound” z 2011. Trudno wybrać lepsze miejsce na pierwszą wielką pośmiertną wystawę niż Narodowa Galeria Portretu. Freud to jeden z najważniejszych mistrzów opisu postaci ludzkiej, realistycznego aktu i niepokojącego portretu w malarstwie współczesnym.

Obok przyciągających tłumy retrospektyw Davida Hockneya i Luciana Freuda w olimpijskie prezentacje sztuki brytyjskiej wpisuje się jeszcze wystawa systematyzująca dokonania powojennego, brytyjskiego designu w Muzeum Wiktorii i Alberta. Towarzyszy jej pokaz projektów scenicznych ostatnich lat, przygotowany w części teatralnej i rozrzucony po okolicznych ekspozycjach. Niewielkie prezentacje poświęcone są w Londynie sztuce nowożytnej, a i tu dotyczą artystów związanych z Wielką Brytanią. Pobyt tutaj Petera Paula Rubensa, był tylko epizodem w jego bogatej karierze, ale związane jest z nim jedno z jego najważniejszych zamówień – dekoracja Banqueting House w Londynie (por. galeria Peter Paul Rubens w Anglii). W 2008 roku udało się Tate Britain zakupić jeden ze szkiców do tej kompozycji i to wokół niego zbudowano niewielką ekspozycję „Rubens i Wielka Brytania”. W porównaniu z bogatą prezentacją Picassa jest to pokaz niewielki, mieszczący się w jednej sali. Zasługuje jednak na uwagę, choć dzieła pochodzą z kolekcji brytyjskich. Towarzyszy mu niewielka publikacja. Dużo obszerniejszy jest katalog niewiele większej ekspozycji w Galerii Dulwich poświęconej Anthonowi van Dyckowi, uczniowi Rubensa. Wystawa ogniskuje się na wycinku jego kariery, zanim stał się najbardziej wpływowym portrecistą na gruncie brytyjskim w XVII wieku. Epizodem jego młodzieńczej podróży do Włoch był pobyt na Sycylii, który przypadł na dramatyczny moment trwającej tam zarazy. Po raz pierwszy zgromadzono wszystkie dzieła związane z tym okresem, w tym różne kompozycji ze świętą Rozalią, patronką Palermo, do której wznoszono modły w czasie epidemii.

500 lat obejmuje wystawa „Migracje” w Tate Britain. Jej założeniem jest przedstawienie jak na sztukę brytyjską wpływali przyjeżdżający artyści oraz jak kształtowały ją fluktuacje języka formalnego i idei artystycznych. Od wpływu flamandzkiego portretu, poprzez awangardę, aż po sztukę współczesną. Wystawa ma stawiać pytania o formowanie się narodowej kolekcji sztuki brytyjskiej. Większa część dzieł pochodzi ze zbiorów Tate Britain i wystawa jest na pewno ciekawym sposobem na pokazanie ich wycinka. Czy jednak same założenia nie okazały się bardziej interesujące od efektu? Część kolekcji prezentuje też zaplanowany na dużo dłużej atrakcyjny pokaz „Romantycy” (z bezpłatnym wstępem). Galeria Saatchi (też bezpłatna) kończy trwającą od jesieni wystawę najnowszych prac niemieckich artystów zatytułowaną „Gesamtkunstwerk” (por. galeria Nowi niemieccy artyści). Więcej sztuki współczesnej można zobaczyć jak zwykle w Tate Modern, gdzie dochodzi do następnych międzynarodowych porównań. Duże wystawy monograficzne mają uznani artyści – Japonka Yayoi Kusama oraz Włoch Alighiero Boetti. Rozwój ich karier sięga lat 60., jest więc okazja do prześledzenia ich długiej drogi artystycznej. Lada chwila otworzy się tutaj pierwsza duża monograficzna wystawa artysty, którego sukcesy (i kontrowersje) nie sięgają aż tak daleko w przeszłość (por. galeria Damien Hirst + Tate Modern). I będzie to Anglik, któremu skandal nie jest obcy, a to jeden z najlepszych sposobów, aby zaistnieć w sztuce współczesnej. Na okres igrzysk olimpijskich dobrze wyciągnąć asa z rękawa. Rekin nadpływa…

Romantics – 09.08.2010-03.06.2012 – Tate Britain, Londyn

Gesamtkunswerk: New Art from Germany – 18.11.2011-15.04.2012 – Saatchi Gallery, Londyn (por. galeria Nowi niemieccy artyści)

Rubens and Britain – 21.11.2011-06.05.2012 – Tate Britain, Londyn (por. galeria Peter Paul Rubens w Anglii)

David Hockney RA: A Bigger Picture – 21.01.2012-09.04.2012 – The Royal Academy of Arts, Londyn (por. galeria ‚Większe’ pejzaże Davida Hockney’a)

Migrations: Journeys into British Art – 31.01.2012-12.08.2012 – Tate Britain, Londyn

Yayoi Kusama – 09.02.2012-05.06.2012 – Tate Modern, Londyn

Lucian Freud: Portraits – 09.02.2012-27.05.2012 – The National Portrait Gallery, Londyn (por. galeria Lucian Freud post mortem)

Van Dyck in Sicily: Painting and the Plague, 1624–25 – 15.02.2012-27.05.2012 – Dulwich Picture Gallery, Londyn (por. galeria Van Dyck i zaraza)

Picasso and Modern British Art – 15.02.2012-15.07.2012 – Tate Britain, Londyn (por. galeria Picasso & UK)

Mondrian II Nicholson: In Parallel – 16.02.2012-20.05.2012 – The Courtauld Gallery, Londyn

Alighiero Boetti: Game Plan – 28.02.2012-27.05.2012 – Tate Modern, Londyn

Johan Zoffany RA: Society Observed – 10.03.2012-10.06.2012 – The Royal Academy of Arts, Londyn (por. galeria Johan Zoffany – obserwator społeczeństwa)

Turner Inspired: In the Light of Claude – 14.03.2012-05.06.2012 – The National Gallery, Londyn (por. post Turner w świetle Claude’a)

Transformation and Revelation: Gormley to Gaga. UK design for performance 2007–2011 – 17.03.2012-30.09.2012 – Victoria and Albert Museum, Londyn

British Design 1948–2012: Innovation in the Modern Age – 31.03.2012-12.08.2012 – Victoria and Albert Museum, Londyn

Damien Hirst – 04.04.2012-09.09.2012 – Tate Modern, Londyn (por. galeria Damien Hirst + Tate Modern I, galeria Damien Hirst + Tate Modern II, galeria Damien Hirst + Tate Modern III oraz galeria Damien Hirst + Love + God)

Wiosenny Londyn – galeria

Tagi

abstrakcja abstraction, akt nude, Andy Warhol, Anton van Dyck, autoportret self-portrait, awangarda avant-garde, barok baroque, Bauhaus, Ben Nicholson, Claude Lorrain, Damien Hirst, David Hockney, design, Edvard Munch, Henry Moore, Johan Zoffany, Johnny Rotten, kubizm cubism, Leonardo da Vinci, Lucian Freud, malarstwo painting, Malcolm McLaren, Pablo Picasso, pejzaż landscape, Piet Mondrian, pop art, portret portrait, renesans renaissance, romantyzm romanticism, rysunek drawing, rzeźba sculpture, symbolizm symbolism, Vivienne Westwood, William Turner, XIX 19th Century, XVIII 18th Century, XX 20th Century, XXI 21st Century

(por. post Londyńskie porównania)

Romantics – 09.08.2010-03.06.2012 – Tate Britain, Londyn

David Hockney RA: A Bigger Picture – 21.01.2012-09.04.2012 – The Royal Academy of Arts, Londyn (por. galeria ‚Większe’ pejzaże Davida Hockney’a)

Lucian Freud: Portraits – 09.02.2012-27.05.2012 – The National Portrait Gallery, Londyn

Van Dyck in Sicily: Painting and the Plague, 1624–25 – 15.02.2012-27.05.2012 – Dulwich Picture Gallery, Londyn (por. galeria Van Dyck i zaraza)

Picasso and Modern British Art – 15.02.2012-15.07.2012 – Tate Britain, Londyn

Mondrian II Nicholson: In Parallel – 16.02.2012-20.05.2012 – The Courtauld Gallery, Londyn

Johan Zoffany RA: Society Observed – 10.03.2012-10.06.2012 – The Royal Academy of Arts, Londyn (por. galeria Johan Zoffany – obserwator społeczeństwa)

Turner Inspired: In the Light of Claude – 14.03.2012-05.06.2012 – The National Gallery, Londyn (por. post)

Transformation and Revelation: Gormley to Gaga. UK design for performance 2007–2011 – 17.03.2012-30.09.2012 – Victoria and Albert Museum, Londyn

British Design 1948–2012: Innovation in the Modern Age – 31.03.2012-12.08.2012 – Victoria and Albert Museum, Londyn

Damien Hirst – 04.04.2012-09.09.2012 – Tate Modern, Londyn (por. galeria Damien Hirst + Tate Modern I, galeria Damien Hirst + Tate Modern II, galeria Damien Hirst + Tate Modern III oraz galeria Damien Hirst + Love + God)

Bauhaus: Art as Life – 03.05.2012-12.08.2012 – The Barbican, Londyn (por. galeria Bauhaus – sztuka i życie I oraz galeria Bauhaus – sztuka i życie II)

Leonardo da Vinci: Anatomist – 04.05.2012-07.10.2012 –  The Queen’s Gallery, Buckingham Palace, Londyn (por. galeria Anatomia Leonarda da Vinci I oraz galeria Anatomia Leonarda da Vinci II)

Andy Warhol: The Portfolios – 20.06.2012-16.09.2012 – Dulwich Picture Gallery, Londyn

Edvard Munch: The Modern Eye – 28.06.2012-14.10.2012 – Tate Modern, Londyn